(Ένα ποίημα που έγραψα κατά τη θητεία μου στο Μηχανικό. Επιβραβεύτηκε άμεσα από όλα τα συφάνταρα, κέρδισε το Χρυσό Μετάλιο Αισθητικής από την Ακαδημία Αθηνών - το παρέλαβα από τον ίδιο τον κύριο Ζαμπούνη)
Ω! συ κουράδα μου τρανή
που βούλωσες τη χέστρα
το καζανάκι έκανες
άχρηστη κουράδων αλέστρα.
Τράνεψες την περηφάνεια μου
άγγιξες μεγαλεία
του ελεφάντου τα σκατά
μπροστά σου είναι γελοία.
Για πρόλογο είχες μια πορδή
για επίλογο επίσης
η τουαλέτα ευώδιασε -
μυρωδικά της φύσης.
Ω! συ ήχε μου θαυμαστέ
που αντιλαλείς στα όρη
πεσ το κόσμο όλο πως η πορδή μ'
βγήκε με πλήστο ζόρι.
Σφίχτηκα, βόγγηξα πολύ
μα άξιζε τον κόπο
θα ρίξω τώρα κι άλλη μια -
κι αυτή θα πιάσει τόπο!
- - -
Τη μύτη μου εσκάλησα
και έβγαλα κακάτσι
στο άλλο ρουθούνι το έβαλα
και τώρα είναι πάτσι.
Τη μύξα ισοσκέλισα
κι ό,τι είχε περισσέψει
ευθύς στο στόμα έβαλα
με κυρίευσε η γεύση.
- - -
Ήρθε η ώρα να σκουπιστώ
στο κώλο τε και στη μύτη
όμως δεν έχω διόλου χαρτί
κι έλεγα τι μου λείπει.
Σκούπισα με τα χέρια μου
του κώλου τη χωρίστρα
κι έκανα τη γλώσσα μου
σκατοδακτύλων σβήστρα.
Τη μύξα τη συνδύασα
με πύον από σπυράκια
ήταν κοκτέιλ λίγο πηκτό
που κολλούσε στα δοντάκια.
- - -
Εν τέλει και κοντολογίς
τώρα αισθάνομαι ωραία
φαντάζομαι θα μ'ήθελες
είμαι η τέλεια παρέα.
Κι αν παραπέρα συ θωρρείς
και θες τα γαλλικά φιλιά μου
έλα κορίτσι μου ευθύς
και πέσε στην αγκαλιά μου.
(Πολύκαστρο, Κιλκίς, 27-09-2003)
No comments:
Post a Comment